Niemand Wil Ze Hebben

In de zomer van 1938 vond in Evian de eerste en enige internationale top over de Joodse vluchtelingencrisis in Europa plaats. Het enige wat de conferentie opleverde was de hoon van nazi-Duitsland: ‘Niemand wil ze hebben’ kopte een Duitse krant triomfantelijk.

De Crisiskaravaan

Linda Polman zet het dilemma van hulpverlening in conflictgebieden neer.
Stel. U krijgt een telefoontje van de Nazi’s. U mag hulp naar de concentratiekampen komen brengen, maar de kampleiding bepaalt hoeveel daarvan naar het eigen personeel en hoe veel naar de gevangenen gaat. Wat doet u?

Death Row Dollies

‘Het lijken merkwaardige koppels: de ruige moordenaars op death row in Texas en hun vriendinnen, huisvrouwen uit Europese voorsteden.’ Met oog voor het absurde beschrijft Linda Polman de barbaarse ‘doodstrafindustrie’ in de Verenigde Staten en de mensen die erdoor worden vermalen.

'k Zag twee beren

Linda Polman beschrijft het misbruik dat de grootmachten van de Verenigde Naties maken, en de harde gevolgen daarvan voor de VN-blauwhelmen in Rwanda, Somalië en Haïti.

Niemand wil ze hebben


Paperback | 278 pag. | € 22,50
ISBN 978 94 91921 53 7
Dit verhaal over het Europese ‘vluchtelingenmanagement’ begint in de zomer van 1938 in het statige Franse kuuroord Evian, bij de eerste internationale top over de vluchtelingencrisis in Europa. Het aantal Joden dat uit nazi-gebied probeerde te ontkomen was geëxplodeerd: er waren dringend opvangplaatsen nodig. Alle argumenten van West-Europese regeringen om de vluchtelingen níét binnen te laten waren dezelfde als nu: de ‘migranten’ zouden niet stroken met nationale normen en waarden, banen en huizen willen afpakken en de cohesie in de samenleving bedreigen. Het enige wat de conferentie opleverde was de hoon van nazi-Duitsland: ‘Niemand wil ze hebben’ kopte een Duitse krant triomfantelijk.

Linda Polman onderzoekt de ontwikkeling van het Europese vluchtelingenbeleid sinds 1938. De reis gaat van Evian, naar de na-oorlogse kampen in West-Europa voor vluchtelingen vanachter het IJzeren Gordijn, via de ‘veilige enclaves’ op de Balkan in de jaren negentig, naar de megavluchtelingenkampen op het Afrikaanse continent, waar de UNHCR Europa’s ‘containmentbeleid’ implementeert, het ‘inkapselen’ van het vluchtelingenprobleem. De reis eindigt op het Griekse Lesbos, het epicentrum van de grootste Europese vluchtelingencrisis sinds 1938. Wat is er terechtgekomen van de belofte van ‘nooit meer’ waarop het VN-vluchtelingenverdrag in 1951 was gebaseerd? Tachtig jaar Europees vluchtelingenbeleid en nog steeds wil niemand ze hebben.

Eerder verschenen

Bot pippel
 
Bot pippel
‘Bot pippel’ noemen ze zichzelf: vluchtelingen uit Haïti die in wrakke bootjes de Caribische Zee oversteken. Ze zijn op zoek naar Miami, de stad van horen-zeggen in het rijke, vrije Amerika.
'k zag twee beren
 
'k zag twee beren
Linda Polman beschrijft het misbruik dat de grootmachten van de Verenigde Naties maken, en de harde gevolgen daarvan voor de VN-blauwhelmen in Rwanda, Somalië en Haïti.
Death Row Dollies
 
Death Row Dollies
Over vrouwen die hun lot hartstochtelijk verbinden met dat van terdoodveroordeelden in Texas: niet alleen de Nederlandse en andere trans-Atlantische ‘dollies’ in de goedkope motels rondom death row op het Texaanse platteland, maar ook de dames van Texas’ eigen piepkleine antidoodstrafbeweging.
De varende stad
 
De varende stad
De rivierbootreis van de Zaïrese hoofdstad Kinshasa naar de Kisangani midden in de wildernis duurt zeker twee weken. Linda Polman , scheepte zich in.
We did nothing
 
We did nothing
During the 1990s Linda Polman visited the UN missions to Somalia, Haiti and Rwanda and witnessed the sometimes absurd and often horrifying consequences of the decisions made at UN headquarters.
War games
 
War games
From Rwanda to Afghanistan, from Sudan to Iraq, this highly acclaimed expose shows how the humanitarian aid industry, the media and warmongers alike are locked in a cycle of mutual dependency on battlefields around the world.

De Crisiskaravaan


ISBN 9789050189736
Stel. U krijgt een telefoontje van de Nazi’s. U mag hulp naar de concentratiekampen komen brengen, maar de kampleiding bepaalt hoeveel daarvan naar het eigen personeel en hoe veel naar de gevangenen gaat. Wat doet u? Met die confronterende vraag zet Linda Polman al in het eerste hoofdstuk van De Crisiskaravaan het dilemma van hulpverlening in conflictgebieden neer. De vraag of humanitaire organisaties neutraal moeten blijven of weggaan als hun hulp misbruikt wordt, is volgens Polman actueler dan ooit nu veruit de meeste slachtoffers van oorlogen burgers zijn. Van ons diepgewortelde verlangen om goed te doen, worden de ontvangers van hulp lang niet altijd beter.De vraag waarover Florence Nightingale en Henri Dunant al in 1859 debatteerden is nog steeds aan de orde: schiet hulp het doel voorbij als oorlogvoerende partijen er hun voordeel mee doen? De hulpindustrie is uitgegroeid tot de vijfde economie ter wereld en werkt zoals een markt van vraag en aanbod. Wat te doen als de concurrentie tussen NGO’s zo groot wordt, dat het eigenbelang de hulpverlening in de weg staat?

DailyShow
Lees meer

Over Linda Polman


foto: Patrica Hofmeester
Linda Polman publiceerde eerder De Crisiskaravaan – Achter de schermen van de noodhulpindustrie, over de humanitaire interventies in conflictlanden zoals Afghanistan, Sudan, Liberia en Congo. Het boek werd in tien talen vertaald en speelt een prominente rol in het verhitte internationale debat over zin en onzin van westerse hulporganisaties.

‘Cool, brusque, fearless. A marvellous account,’ schreef The Guardian. The Times schreef: ‘Essential reading’. Linda Polmans boek ‘k Zag twee beren, over de achterkant van de VN-vredesmissies in Somalië, Rwanda en Haïti, verscheen in vijf talen. The Guardian schreef erover: ‘One of the most affecting pieces of writing about man's inhumanity this side of Primo Levi’. En The Observer: ‘Linda Polman is a brilliant journalist. This is an immensely powerful book, written with great fluency, passion and elan. The vividness of her account has never been bettered’. De Evening Standard beschreef haar als ‘one of the finest reporting journalists of the modern age’.
Powered by Nirvana & WordPress.